قرن ما

‫ﻗـﺮن ﻣﺎ ﺷـﺎﻋﺮ اﮔـﺮ داﺷﺖ، ﻫﻮا ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد

‫ﺧﺎر ﻫﻢ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺒﻮد از ﮔﻞ، ﺑﺴﺎ ﮔﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد

‫ﻗﺮن ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ اﮔﺮ داﺷﺖ، ﻛﻪ

‫ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﻛﺒﻮﺗﺮ، ﺑﺎز ﺑﺎ ﺑﺎز ﻧﺒﻮد ﺷﻌﺎر ﭘﺮواز

‫وای ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﺮدﻳﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺖ

‫در ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮﻧﻲ ﻛﻪ داﻧﺶ ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ

‫ﻋـﺸﻖ را از ﺻـﺤـﻨﻪ دور اﻧـﺪاﺧـﺘﻦ

‫دﻳـﻮاﻧﮕﻲ اﺳﺖ

‫درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ

‫ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ اﺳﺖ

‫ﻗـﺮن، ﻗـﺮن آﺗـﺶ ﻧﻴﺴﺖ

‫ﻗﺮنِ ﻳﻚ ﻫﻮای ﺗﺎزه اﺳﺖ

‫ﻓﻜﺮﻫﺎ را ﺷﺴﺘﺸﻮﻳﻲ ﻻزم اﺳﺖ

‫ﮔﻢ ﺷﺪﻳﻢ ﮔﺮ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻲ ﻻزم اﺳﺖ

‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻫﺎ، از ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺗﺎ ﺳﻔﻴﺪی را ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﻴﻢ

‫ﺧﺮﺳـﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ

‫از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺮوز

‫رﻧﮕﻲ دﮔﺮ اﺳﺖ

‫ﻧـﻪ رﻧﮓ دﻳـﺮوز

‫ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧـﺸﺪه

‫رﻧﮓ دﮔﺮ ﺷﺪ

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ

‫ﻫﺰار ﻧﻜﺘﻪ ﺑـﻴﺎﻣﻮز

غریبه

ﻣﺴـﺎﻓﺮ ﺷـﻬﺮ ﻏﻤﻲ

‫ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﻣﻲ

‫ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ﭘﺮ از ﻏﻤﻪ

‫ﻏﺼـﻪ داری ﻳـﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ

‫دوﺳﺖ داری درد دل ﻛﻨﻲ

‫دﻟـﺖ ﮔـﺮﻓـﺘـﻪ از ﻫـﻤـﻪ

‫ﻏﺮﻳـﺒـﻪ ﺗـﻮی ﻏﺮﺑﺖ

‫ﻧﮕﻲ ﭼﻲ ﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ

‫ﺑـﮕﻲ ﻣﻴـﮕﻦ دﻳـﻮوﻧـﻪ اﺳﺖ

‫ﺣﺮﻓﺎش ﭼﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ

‫ﺗـﻘـﺼـﻴـﺮ آدﻣـﺎ ﻧـﻴﺴﺖ

‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درد، دوا ﻧﻴﺴﺖ

‫آﺑـﻪ و ﻧـﻮن و ﻧـﻔﺲ

‫ﻛﺠﺎ اوﻣﺪی ﺗﻮ ﻗﻔﺲ

ﺗﻮ ﻫـﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻫﺎ

‫ﺳﺮ دو راﻫﻲ ﻣﻮﻧﺪی و

‫دل رو ﺑﻪ درﻳـﺎﻫﺎ زدی

‫ﮔـﻔﺘﻲ ﻏﺮﻳـﺒـﻲ ﺑـﻬﺘﺮه

‫واﺳﻪ ﻫﻤﻪ در ﺑﻪ درا

‫اﻳﻦ دﻳﮕﻪ راه آﺧـﺮه

‫ﺗـﻮ ﺷـﻚ و ﺗـﻮی ﺗﺮدﻳﺪ

‫ﭼﺸﻤﺎت ﻛﺠﺎ رو ﻣﻲدﻳﺪ

‫ﺗـﻮ ﺷـﻚ و ﺗـﻮی ﺗﺮدﻳﺪ

‫ﭼﺸﻤﺎت ﻛﺠﺎ رو ﻣﻲدﻳﺪ

‫ﻏﺮﻳـﺒـﻪ ﺗـﻮی ﻏﺮﺑﺖ

‫ﻧﮕﻲ ﭼﻲ ﺷﺪ ﻣﺤﺒﺖ

‫ﺑـﮕﻲ ﻣﻴـﮕﻦ دﻳـﻮوﻧـﻪ اﺳﺖ

‫ﺣﺮﻓﺎش ﭼﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ

‫ﺗـﻘـﺼـﻴـﺮ آدﻣـﺎ ﻧـﻴﺴﺖ

‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درد، دوا ﻧﻴﺴﺖ

‫آﺑـﻪ و ﻧـﻮن و ﻧـﻔﺲ

‫ﻛﺠﺎ اوﻣﺪی ﺗﻮ ﻗﻔﺲ

قناری

ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻫﺴﺘﻢ

ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﻓﺮﻳﺎدی ﻻزم اﺳﺖ

‫ﺳﺮﻣﺎ زده و ﺳﻮزه و ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻓﺮاری

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

‫اﺟﺎق ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻲﺳﻮزه و ﺳﺮده ﺑﺒﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺮده

‫ای وای از اون روزی ﻛﻪ ﮔﺮدوﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺎم ﻣﺎ ﻧﮕﺮده

‫ﻳـﺦ ﺑـﺴـﺘـﻪ ﮔـﻞ ﮔـﻠـﺪوﻧـﻬﺎ ای داد

‫ﻃﻮﻓﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ رو ﺑﺒﻴﻦ ﻛﺮده ﭼﻪ ﺑﻴﺪاد

‫ﺑﺮﮔﻲ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ روی درﺧﺘﻬﺎ ﺳﺮﻣﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎ

‫ﻫﺮ ﭼـﻲ ﻛﻪ ﺑـﻮده ﺗﻮی ﻃﺒـﻴﻌﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮده ﻳﻜﻲ ﻣﻴﻮن ﺑﺮﻓﻬﺎ

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

‫در ﺣﺴﺮت روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﺑﻖ ﻛﺮده ﻗﻨﺎری

سکوت

ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻫﺴﺘﻲام را در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ

‫در ﺗـﻬـﺎﺟﻢ ﺑـﺎ زﻣﺎن آﺗـﺶ زدم، ﻛـﺸﺘﻢ

‫ﻣﻦ ﺑﻬﺎر ﻋﺸﻖ را دﻳﺪم وﻟﻲ ﺑـﺎور ﻧﻜﺮدم

‫ﻳﻚ ﻛـﻼم در ﺟـﺰوهﻫﺎﻳﻢ ﻫـﻴﭻ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ

‫ﻣﻦ ز ﻣﻘﺼﺪﻫﺎ ﭘﻲ ﻣﻘﺼﻮدﻫﺎی ﭘﻮچ اﻓﺘﺎدم

‫ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮﺑﻲ ﻣﺎﻧﺪ در ﻳﺎدم

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدن

‫ﻫﻤﻪ ﺻﺒﺮ و ﻗﺮارم رﻓﺖ

‫ﺑﻬﺎرم رﻓﺖ

‫ﻋﺸﻘﻢ ﻣﺮد

‫ﻳﺎرم رﻓﺖ

بازآ

ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺮوﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل ﮔﻞ ﺧﺰاﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺒﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎوداﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل درد ﻧـﻬﺎﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺠﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل ﺟﺎ و ﻣﻜﺎﻧﺶ را

مرد خدا

ﺧﺮﺳـﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺮوز

‫رﻧﮕﻲ دﮔﺮ اﺳﺖ، ﻧﻪ رﻧﮓ دﻳﺮوز

‫ﺗـﺎ ﺷـﺐ ﻧـﺸـﺪه، رﻧﮓ دﮔﺮ ﺷﺪ

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ از اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ، ﻫﺰار ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮز

‫ﻓﺮﻳﺎد زدﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮخ ﮔﺮدون

‫ﻟﻴﻼ ﺗﻮ را ﻧﺪادهای ﺑﻪ ﻣﺠﻨﻮن

‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮ آﻣﺪ آﻧﻜﻪ، ﺧﺎﻣﻮش

‫ﻛﻢ داد اﮔـﺮ، ﻧـﮕﻴﺮد اﻓﺰون

‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻳﻢ و در ﺧﻤﻮﺷﻲ

‫رﻓـﺘـﻴـﻢ ﺳـﺮاغ ﻣـﻲ ﻓـﺮوﺷﻲ

‫ﻓـﺮﻳـﺎد زدﻳﻢ دوای ﻣﺎ ﻛﻮ؟

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ دواﺳﺖ، ﺑﺎده ﻧﻮﺷﻲ

‫ﻫﺸﻴﺎر ﻧﺸﺪ، ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﺪﻫﻮش

‫اﻳﻦ ﺑـﺎر ﮔﺮان ﺑﮕﻴﺮم از دوش

‫آرام ﻛـﻨـﺎر ﮔـﻮش ﻣـﺎ ﮔـﻔـﺖ

‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﺮان ﺗﻮ ﻣﻔﺖ ﻣﻔﺮوش

‫از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺷﻮی ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎن

‫از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺷﻮی ﮔـﺮﻳﺰان

‫ﺑـﻴـﺪاری دل ﭼـﻨﻴﻦ ﻣـﺨﻮاﺑﺎن

‫ﺳﺨﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ

‫ﻣـﺒـﺨـﺶ آﺳـﺎن

‫ﻫﺸﻴﺎر ﺷﺪﻳﻢ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ

‫رﻓـﺘـﻴـﻢ و درِ ﻣـﻴـﻜﺪه ﺑـﺴﺘﻴﻢ

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ

‫ﻣـﺎ ﺑـﺎده ﻧـﺨﻮردهاﻳﻢ و ﻣﺴﺘﻴﻢ

‫ﻣﺴﺠﺪ، ﺳﺮ راه از آن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ

‫ﺑﺮ روی درش ﭼـﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ

‫در ﻣﻴﻜﺪه ﻫﻢ ﺧﺪای ﺑﻴﻨﻲ

‫ﺑﺎ ﻣـﺮد ﺧـﺪا اﮔﺮ ﻧـﺸﻴﻨﻲ

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺮوﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل ﮔﻞ ﺧﺰاﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺒﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫ﻋﺸﻖ ﺟﺎوداﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل درد ﻧـﻬﺎﻧﺶ را

‫ﺑـﺎزآ ﻛﻪ ﺑـﺠﻮﻳﺪ ﺑﺎز

‫دل ﺟﺎ و ﻣﻜﺎﻧﺶ را