یک مقایسه مستند میان رفتار انتخاباتی احمدی‌نژاد و روحانی 5 شباهت روحانی و احمدی نژاد چیست؟ دوشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۴۲ « این سینه من پر است از مسائل فراوان. هرچه اطلاعات لازم باشد در ذهنم دارم که بگویم... اگر بنا به این باشد که حرف زیاد برای گفتن داریم.» این جمله های حسن روحانی در مناظره سوم، شاید تکراری ترین عبارت های این چندسال اخیر باشد. تهدید به افشاگری و حرف زدن مداوم از اسنادی محرمانه و رسواگر که کسی نمی داند چیست و چرا تا به حال کسی سراغش نرفته، از تاکتیک های آشنای احمدی نژاد بود. تاکتیکی که این بار حسن روحانی سراغش رفته بود... سرویس سیاسی«فردا»:حسن روحانی از اولین روزی که برای رقابت انتخاباتی به تلویزیون آمد، تاکتیکی مشابه آن چه احمدی نژاد در رقابت های انتخاباتی پیش می گرفت، انتخاب کرده است. رفتارهایی که گفت و گوها و مناظره های احمدی نژاد را جنجالی تر کرد. شیخ دیپلمات انگار ترجیح داده در شیوه گفت و گو و مناظره، مشی احمدی نژاد را پیش بگیرد. این چند نمونه گوشه ای از برخوردهای «احمدی نژادی» حسن روحانی است: 1- تاکید مستمر بر دانشگاهی بودن خود: اگر احمدی نژاد اصرار داشت خود را «مهندس»، «نخبه دانشگاهی» و «تحصیلکرده» بداند، حسن روحانی نیز مدام در برنامه ها و مناظره ها روی یک عبارت کلیدی تاکید می کند:«من حقوق خوانده ام. من دکترای حقوق دارم.» 2- سئوال به جای جواب: «من از شما سئوال می کنم». شاید برای خبرنگاران و سیاستمدارانی که رو به روی احمدی نژاد نشسته اند، این آشناترین جمله باشد. عبارتی که نشان از فرار احمدی نژاد به پاسخگویی، با مطرح کردن سئوالی دیگر داشت. آن هم با لحنی که طرف مقابل را غافلگیر کند و او را در موضع تدافعی قرار دهد. درست مشابه این روش را حسن روحانی در «گفتگوی ویژه خبری» در پیش گرفت. جایی که پس از سئوال مجری برنامه، بلافاصله او را با طرح یک سئوال غیرمنتظره و مشی تهاجمی، غافلگیر کرد. روحانی وقتی دربرابر پرسش مجری برای پاسخگویی درباره توقف سانتریفیوژها قرار گرفت با لحنی تهاجمی، مجری را مورد خطاب قرار داد:«عجب! شما کجا بودی اون وقت؟» و سپس از مجری تا سردبیر برنامه و حتی رئیس سازمان صداوسیما را متهم به بی اطلاعی و بی عدالتی کرد. 3-استفاده از تکیه کلام های خاص: همان طور که احمدی نژاد با تکیه کلام «من به شما علاقه مندم» مقدمه چینی برای تهاجم به رقیب یا طرف گفتگو را فراهم می کرد، حسن روحانی نیز مدام از ادبیاتی استفاده می کند تا بلافاصله نوک تیز پیکان انتقاد را از خودش دور کرده و به طرف مقابل برگرداند. عبارت هایی همچون :«من خیلی این کلمه رو دوست دارم.» و «من خیلی به این مفهوم علاقه مندم» در صحبت های حسن روحانی یعنی آغاز یک تهاجم. نمونه های این رفتار را در گفت و گوی ویژه خبری شبکه دوم سیما با او می شد مکرر دید. 4- متهم کردن مصاحبه کننده به بی اطلاعی: «اینها مال بی سوادهاست. شما خودتون که توی این کارها واردید. حالا ممکنه توی گوشی به شما بگن. اونی که توی گوشی به شما می گه بلد نیست.خود شما بلدی تصحیح کن. ببین ...خوب تاریخ را بخونید» یا مثلا این یکی :«آفرین. خوب کردی کتاب من رو خوندی. یه بار دیگه هم بخون» این جمله ها چقدر برایتان آشناست؟ این ها البته صحبت های حسن روحانی خطاب به مجری گفتگوی ویزه خبری است. اما بعید است کسی بتواند شباهت آشکار این ادبیات با ادبیات محمود احمدی نژاد را انکار کند. ادبیاتی که بارها او را از مخمصه سئوالهای چالش برانگیز رهانده و طرف مقابل را در موضع ضعف قرار داده است. 5- تهدید به افشاگری: « ... نمیخواهم بازگوکنم... برنگردید به بحث های آن زمان، این سینه من پر است از مسائل فراوان. هرچه اطلاعات لازم باشد در ذهنم دارم که بگویم... اگر بنا به این باشد که حرف زیاد برای گفتن داریم.» این جمله های حسن روحانی در مناظره سوم، شاید تکراری ترین عبارت های این چندسال اخیر باشد. تهدید به افشاگری و حرف زدن مداوم از اسنادی محرمانه و رسواگر که کسی نمی داند چیست و چرا تا به حال کسی سراغش نرفته، از تاکتیک های آشنای احمدی نژاد بود. تاکتیکی که این بار حسن روحانی سراغش رفته بود تا خود را از سوء مدیریت در سال 82 مبرا کند.